«Οπλίσου και γίνε βίαιος, όμορφα βίαιος, μέχρι όλα να εκραγούν. Γιατί, πρέπει να θυμάσαι πως κάθε βίαιη δράση ενάντια σε αυτούς τους προωθητές της ανισότητας είναι ξεκάθαρα δικαιολογημένη από τους αιώνες της άπειρης βίας που μας έχουν υποβάλλει».
Μαουρίσιο Μοράλες
Τα λόγια μερικές φορές είναι απελπιστικά πενιχρά για να περιγράψουν την κατάσταση των πραγμάτων. Δεν υπάρχει λέξη ακριβώς που να περιγράφει το ψυχικό άλγος που οι επαναστάτες/τριες νιώθουν όταν βιαίως χάνουν τη ζωή τους συνοδοιπόροι, που μαζί έκαναν χιλιόμετρα στο αγώνα ενάντια στη βαρβαρότητα της εξουσίας και της εκμετάλλευσης από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ιδιαιτέρα όταν το νήμα της ζωής κόβεται με τον πλέον τραγικό τρόπο, κατά τη διαδικασία ρίσκων λιγότερο προβεβλημένων ή και εξολοκλήρου αθέατων, ρίσκων που προετοιμάζουν το έδαφος για μια επικείμενη επίθεση στον κόσμο της εξουσίας. Αν υπήρχε όμως αυτή η μία λέξη θα έπρεπε να κουβαλάει με τη σειρά της τις λέξεις
Οδύνη, Οργή, Εκδίκηση…
Αυτός ο Οκτώβρης θα μείνει για πάντα στην ιστορία καθώς ένα ακόμα άστρο έσβησε νωρίς, καρφώνοντας χιλιάδες μαύρα βέλη στα βάθη της ψυχής μας.
Από τις 31 του Οκτώβρη, μετά από εκείνη την καταραμένη έκρηξη στην οδό Αρκαδίας στους Αμπελοκήπους, ο κόσμος του αγώνα μένει ξανά λειψός. Αναρχικοί και αναρχικές, κομμουνιστές και κομμουνίστριες, αγωνιστές και αγωνίστριες ξαναβιώνουμε τον πόνο του βίαιου αποχωρισμού. Ξαναβιώνουμε το απότομο σοκ της διαπίστωσης ότι ξαναμείναμε λιγότεροι και λιγότερες σε τούτο τον δύσκολο αγώνα, χάνοντας από κοντά μας ένα λαμπρό χαμόγελο και ένα ακούραστο και σπινθηροβόλο βλέμμα, που θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δε θα ξαναδούμε κοντά μας σε κανένα αμφιθέατρο, σε καμία πορεία, σε κανένα μπαρ οικονομικής ενίσχυσης.
Όπως είναι αναμενόμενο τα δημοσιογραφικά media για άλλη μια φορά επιχειρούν να καθοδηγήσουν την σκέψη, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα με δικά τους τρομο-σεναρια ως ανεπίσημα γραφεία τύπου της αντιτρομοκρατικής. Οι γνωστές από παλιά δημοσιογραφικές πένες των καλοπληρωμένων αστυνομικών συντακτών πιάνουν δουλειά ξανά ως ακούραστοι, εντεταλμένοι εκφωνητές του μπατσο-υπουργείου εξυπηρετώντας την κλασική επικοινωνιακή τακτική του κράτους και των μπάτσων : Διαπόμπευση συντρόφων και συντροφισσών, σενάρια τρομολαγνείας κτλ, ενώ κάθε λογής λακέδες της ”αντι”τρομοκρατικης και του υπουργείου ΠΡΟ.ΠΡΟ σπεύδουν κανιβαλικά να παρουσιάσουν μια τυχαία τραγική στιγμή ως προσωπική τους επιτυχία για μια καλύτερη θέση κι ένα φανταχτερό παράσημο.
Όσο και να λερώνουν το στόμα τους όμως για το Κυριάκο ”μίλησαν” οι ίδιες του επιλογές και αποφάσεις. Παρότι δεν είναι ακόμα πολλά γνωστά για την υπόθεση ένα είναι σίγουρο. Ότι έφυγε από αυτόν τον κόσμο επιχειρώντας να εκπληρώσει την δική του εξέγερση, την δική του πολυπόθητη επανάσταση προσδοκώντας κάποιο εκρηκτικό πλήγμα στον κόσμο της εξουσίας.
Αντίο λοιπόν Κυριάκο
Ο αγώνας μας είναι τραχύς και επίπονος. Μια ανηφόρα με ελάχιστες στιγμές θριάμβου μέσα σε μια θάλασσα συμφορών. Ξέρουμε όμως ότι ο θάνατος δε θα νικήσει ούτε αυτή τη φορά. Είμαστε βέβαιοι και βέβαιες πως διασχίζεις περήφανα τις λεωφόρους της επαναστατικής ιστορίας. Μια μεγάλη ματωμένη λεωφόρο που ενώνει την οδό Αρκαδίας στην Αθήνα, με τη σχολή αστυφυλάκων στο Σαντιάγο και με την οδό Λέξιγκτον στη Νέα Υόρκη. Κάπου εκεί, καθιστός στα αγαπημένα σου σκαλάκια, θα γράφεις ποιήματα με το Μπρούνο Φιλίππι, θα τραγουδάς στίχους με το πάνκη Μαουρί, θα κάνεις αστεία με το Λουτσιάνο Τουρτούγκα, θα ανταλλάζεις εμπειρίες με το Γιώργο Τσικουρή και τη Μαρία Ατζελόνι και θα προσπαθείς να εξηγήσεις στους Κάρολο Μπεργκ, Άρθουρ Κάρον, Καρλ Χάνσεν και Μαρία Τσάβες πώς μοιάζει σήμερα η αναρχία 110 χρόνια μετά.
Αντίο λοιπόν Κυριάκο
Σε ξέραμε τόσο λίγο κι όμως αρκετά για νιώθουμε ότι στην έκρηξη της Αρκαδίας χάθηκε ένα κομμάτι των ονείρων, της αθωότητας και του εαυτού μας. Ακόμα ένα κομμάτι από τα πολλά που χάνουμε εδώ και δεκαετίες.
Όλος ο κόσμος του αγώνα όμως σήμερα, άλλοι με τα μάτια πιο κόκκινα, άλλες με βλέμμα πιο κενό, σφίγγουμε τα δόντια, ματώνουμε τα ούλα μας και υψώνουμε γροθιές και ορκιζόμαστε πως δε θα ξεχαστείς. Είναι χρέος μας και τιμή μας ταυτόχρονα.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ