Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια του Athens Tattoo Circus V, στις 3/6/2022, στην κατάληψη Ανάληψης.
Συντρόφισσες και σύντροφοι καλησπέρα. Ευχαριστούμε που ήρθατε σήμερα. Ευχαριστούμε ιδιαίτερα την κατάληψη ανάληψη και το τατου σερκους, που μας φιλοξενούν για τη πραγματοποίηση αυτής της εκδήλωσης. Για όσες/όσους/όσα δεν το γνωρίζετε, το τατου σερκους είναι ένα από τα βασικά και σταθερά εγχειρήματα που στηρίζουν τη δομή του Ταμείου Αλληλεγγύης στους/στις φυλακισμένους/ες αγωνιστ(ρι)ές. Το Ταμείο, στα 12 χρόνια ζωής του, έχει στηρίξει πολιτικά αλλά και έμπρακτα υλικά δεκάδες πολιτικές κρατούμενες και κρατούμενους. Έχει καταφέρει να το κάνει αυτό αδιάλειπτα και σταθερά σε μηνιαία βάση ενώ αυτή τη στιγμή στηρίζει 23 κρατούμενες και κρατούμενους. Μια από τις συλλογικότητες που σταθερά στηρίζουν το εγχείρημα του ταμείου αλληλεγγύης και τη μέχρι στιγμής συνεχή στήριξη των πολιτικών κρατουμένων, είναι και το τατού σέρκους με τη πολιτική και οικονομική στήριξή του αλλά και τη γνωστοποίηση των προταγμάτων του σε ένα πιο ευρύ κοινό.
Τα έμφυλα ζητήματα εν γένει γίνονται αντικείμενα διαλόγου σε όλο και μεγαλύτερακομμάτια της δημόσιας σφαίρας και των ανταγωνιστικών κινημάτων. Σε κάθε περίπτωση τα χειραφετητικά προτάγματα του αντιεξουσιαστικού χώρου έχουν μόνο να κερδίσουν από το άνοιγμα των ζητημάτων αυτών καθώς ο αντιεξουσιαστικόςαγώνας είναι και αντιπατριαρχικος αγώνας. Η πατριαρχική κουλτούρα και η εξ αυτής εκπορευόμενη πατριαρχική βία , ριζωμένη σε όλον τον κοινωνικό ιστό, εμφανίζει τα δόντια της στη καθημερινότητα μας, στη δουλειά μας, στα μέρη που βγαίνουμε, στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, στους τρόπους αυτοφροντιδας μας, στους δρόμους που περπατάμε. Πόσο συχνά όμως μιλάμε για τις αόρατες αυτού του κόσμου;
Για να πάμε λίγο και στη θεματική της σημερινής εκδήλωσης θα ξεκινήσουμε με μια παραδοχή: Για τις γυναίκες κρατούμενες ο εγκλεισμός έχει 2 πρόσωπα: Σωφρονισμός για τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει ή την αγωνιστική τους δραστηριότητα από τη μία και σωφρονισμός στην «γυναικεία φύση» όπως τα πρότυπα της κοινωνίας προτάσσουν απ’ την άλλη. Συχνά πολιτικές κρατούμενες βασανίζονται όχι μόνο για αυτή την εξεγερτικη τους δράση αλλά και επειδή έχουν το «θράσος» να εξεγείρονται ενώ είναι γυναίκες.
Οι κατασταλτικοί και σωφρονιστικοί μηχανισμοί, ακλουθώντας πιστά τα προτάγματα της πατριαρχίας εξευτελίζουν γυναίκες κρατούμενες με πολλούς τρόπους. Από τα πιο «απλά και καθημερινά» , άθλιες συνθήκες κράτησης παρά τις ανάγκες υγιεινής που προκύπτουν σε ένα γυναικείο σώμα έως και την εσχάτη πράξη του βιασμού όπως αυτή καταγράφεται στην ιστορία των γυναικείων φυλακών.
Περιγράφοντας από πρώτο χέρι το βίωμα μιας γυναίκας (πολιτικής κρατούμενης εν προκειμένω) στη φυλακή θα μας μιλήσει η συντρόφισσα Δήμητρα Βαλαβανη .
Η δεύτερη σημερινή θεματική, αφορά την υπόθεση της Παναγιωτας Αναγνωστοπουλου, της 21χρονης από τη Κόρινθο που αμυνόμενη απέναντι στον επίδοξο βιαστή αυτής και της φίλης της, τον σκότωσε. Είναι μια, υπόθεσή του 2017, με την οποία αρκετός κόσμος, κυρίως φεμινιστικές ομάδες, αλλά και συλλογικότητες της αριστεράς είχαν ασχοληθεί, καταγράφοντας και μια μαζική παρουσία στο δικαστήριο. Για το τι συνέβη σε αυτή την υπόθεση και στο δικαστήριο, αλλά και για την νομοθεσία γύρω από το δικαίωμα στη γυναικεία αυτοάμυνα, θα μας μιλήσει σήμερα η δικηγόρος της Παναγιώτας, Ιωάννα στεντουνη, την οποία και ευχαριστούμε ιδιαιτέρως. Για τις απολήξεις αυτής της υπόθεσης, , για τα ζητήματα που εγείρει, τα ζητήματα της αυτοάμυνας και της γυναικείας αντιβιας απέναντι στην πατριαρχική βία, θεωρήσαμε προτιμότερο να ακούσουμε πράγματα παρά να πούμε. Κάνοντας από τη μεριά μας αυτό που μπορούμε, δηλαδή το άνοιγμα της υπόθεσης της Παναγιώτας και μια προσπάθεια για αναθέρμανση της έμπρακτης/υλικής και ηθικής αλληλεγγύης στο πρόσωπο της, απευθυνθήκαμε στον συντονισμό αναρχικων/φεμινιστικών ομάδων και συντροφισσών, μια συλλογικοποιηση που τον τελευταίο καιρό έχει παράξει ένα πολύ σημαντικό έργο, εμπλουτίζοντας τον πολιτικό λόγο του αναρχικού χώρου, με γραπτά, εκδηλώσεις αλλά και παρουσία στο δρόμο και στον δημόσιο χώρο εν γένει. Η παρουσία αρκετών πλέον συλλογικοποιησεων που θέτουν στην αιχμή της δράσης και του λόγου τους τα έμφυλα ζητήματα, τα ζητήματα της πατριαρχικής εξουσιαστικής καταπίεσης, είναι και αυτή μια ένδειξη του ολοένα αυξανόμενου ενδιαφέροντος αλλά και της πραγματικής ανάγκης, ίσως και μιας έλλειψης, για ευρύτερο άνοιγμα αυτών των θεμάτων. Ευχαριστούμε πάρα πολύ λοιπόν και τις συντρόφισσες που δέχτηκαν να συμμετάσχουν.
Στη σημερινή εκδήλωση επιχειρούμε να εμβαθύνουμε στο ζήτημα του εγκλεισμούαπό μια διαφορετική σκοπιά. Από τη σκοπιά της γυναίκας. Της γυναίκας στη φυλακή.
Με μια αναδρομή στο αγωνιστικό διηνεκές θα αναφερθούμε ενδεικτικά σε παραδείγματα φυλακισμένων γυναικών/αγωνιστριών, ως ένα έναυσμα αγωνιστικής μνήμης, μελέτης και έμπνευσης για τους μελλοντικούς αγώνες.
Το 1868 γνωστοποιείται η σεξουαλική κακοποίηση και εκμετάλλευση των γυναικών κρατουμένων στη κρατική φυλακή ανδρών Jeffersonville, με αποτέλεσμα το 1873 να ιδρυθεί στην Ινδιάνα η πρώτη φυλακή στην Αμερική αποκλειστικά για γυναίκες κρατούμενες. Η κακοποίηση, ο βασανισμός, ο εξευτελισμός και η υποτίμηση της ανθρώπινης υπόστασης των κρατουμένων ωστόσο, δεν εκλείπουν από καμία φυλακή αλλά αποτελούν ουσία του κρατικού “σωφρονισμού” μέχρι και σήμερα. Πίσω από τα τείχη της σιωπής υπήρξαν εκατοντάδες φωνές αγωνιστριών που δεν σταμάτησαν να αντιστέκονται ενάντια στους εχθρούς της ελευθερίας.
Από την αναρχική/κομμουνίστρια Λουίζ Μισέλ, μια κατ’ εξοχήν επαναστατική προσωπικότητα που διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο στην Παρισινή Κομμούνα και από το 1850 μέχρι το 1904 βρισκόταν σε διάφορες φυλακές,τις φεμινίστριες Σουφραζέτες το 1906 που έκαναν τις γνωστές απεργίες πείνας και υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια κατά τη διάρκεια των υποχρεωτικών σιτίσεων, την αναρχική Έμμα Γκόλντμαν η οποία φυλακίστηκε συνολικά 4 φορές, για παρακίνηση εξέγερσης, για τον αγώνα της για τον έλεγχο των γεννήσεων για συνομωσία με σκοπό να εμποδίσει στρατολογία και ως ηθική αυτουργός για την εκτέλεση του προέδρου των ΗΠΑ το 1901 πράξη την οποία υποστήριξε πολιτικά με το κόστος την απομόνωσή της από τον αναρχικό χώρο της εποχής. την αφροαμερικανή Άντζελα Ντέιβις η οποία κατηγορούνταν το 1970 για συμμετοχή σε φόνο, απαγωγή και συνωμοσία σε υπόθεση σχετιζόμενη με τους μαύρους πάνθηρες την Ουλρίκε Μάινχοφ, συνιδρύτρια της Οργάνωσης Κόκκινος Στρατός (RAF) που φυλακίστηκε το 1972, ενώ το περισσότερο καιρό της φυλάκισής της βρισκόταν στην απομόνωση μέχρι που μεταφέρθηκε στα λεγόμενα “λευκά κελιά” της φυλακής Σταμχάιμ στη Γερμανία. Κελιά απομόνωσης, βασανισμού ή αλλιώς “νεκροί θάλαμοι”.Μέχρι και τις χιλιάδες γυναίκες κρατούμενες των οποίων τα ονόματα δεν γνωρίζουμε αλλά έχουν κι αυτές υποστεί την βία και των βασανισμό στις φυλακές όλου του κόσμου. Στις ελληνικές φυλακές τις τελευταίες δεκαετίες έχουν παρευρεθεί και πολλές πολιτικές κρατούμενες , χαράσσοντας τη δικιά τους ιστορία στις γυναικείες φυλακές και στην πολιτική ιστορία της ελλάδας. Ρούπα, Καρακατσάνη, Αντωνίου, Οικονομίδου, Σπυροπούλου, Αθανασοπούλου, Βούλγαρη είναι κάποια από τα ονόματα.
Οι βασανισμοί των πολιτικών κρατουμένων αποτελούσαν ανέκαθεν μέρος των πολιτικών εκστρατειών εναντίων των ανταγωνιστικών κινημάτων κύριο στόχο την εξόντωση σωματική και ψυχική όσων αντιστέκονται. Για παράδειγμα, οι σουφραζέτες υπέστησαν εκατοντάδες φορές υποχρεωτική σίτιση κατά τη διάρκεια απεργίας πείνας. Η σουφραζέτα Μάριον Ρόε υποβλήθηκε σε υποχρεωτική σίτισης 200 φορές. (και) Όταν η κυβέρνηση της Αγγλίας κουράστηκε να ασχολείται, ψηφίστηκε ο γνωστός νόμος “η γάτα με το ποντίκι”, που απελευθέρωνε τις εξαντλημένες απεργούς μέχρι να συνέλθουν, να συλληφθούν ξανά, να ξεκινήσουν εκ νέου απεργία πείνας και να υποστούν υποχρεωτική σίτιση με αποτέλεσμα να έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας.
Τη περίοδο του εμφύλιου πολέμου στην Ελλάδα, υπήρξαν γυναίκες της αντίστασης οι οποίες βρέθηκαν ενώπιον κατηγοριών για τη δράση τους κατά τη διάρκεια της Κατοχής και του Εμφυλίου και κρίθηκαν όχι με κριτήριο την ίδια την «προκλητικότητα» της στάσης τους, αλλά με κριτήριο το γεγονός ότι ήταν γυναίκες. Το εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο είναι πως οι γυναίκες που συγκαταλέχθηκαν στην αντίσταση του ΕΑΜ ή στον ΔΣΕ ναι μεν αντιμετώπισαν το προφανές, το οποίο αποτελούσε συνήθη κατηγορία και για τους άντρες αριστερούς και αντάρτες: ιδεολογικοί αντίπαλοι –τόσο μέρος του κόσμου, αντρών και γυναικών όσο και του ίδιου του κράτος– «κομμουνισμός» και «ανθελληνισμός», αλλά αντιμετώπισαν την επιπλέον κατηγορία της «ανηθικότητας». Η συμμετοχή τους στην Αντίσταση ή στον Εμφύλιο παρέπεμπε ένα ευρύ κομμάτι της κοινής γνώμης στο «ποιόν» τους, λόγω της συναναστροφής τους με άντρες στην καθημερινότητα της δράσης τους με αποτέλεσμα η «τιμή» τους να τεθεί σε αμφισβήτηση και να αποτελεί κυρίαρχη κατηγορία εναντίον τους.
Μακρόνησος, Τρικέρι, Χίος, Φυλακές Αβέρωφ. Οι βασανισμοί των γυναικών πολιτικών κρατουμένων δεν αφορούσαν μόνο την ψυχολογική και σωματική επίθεσή εναντίον τους. Οι συνήθεις πράξεις που συνόδευαν τον βασανισμό ή τη δολοφονία αριστερών γυναικών ήταν το κούρεμα, οι δημόσιοι χλευασμοί, οι απειλές αλλά και συχνά η πράξη του βιασμού.
Από την πλευρά δε των Ειδικών Δικαστηρίων Δωσίλογων καταγράφεται γλαφυρά η ευρύτερη αντίληψη μιας ιδιαίτερης μεταχείρισης των γυναικών που κατηγορήθηκαν ως καταδότριες: και σε αυτές τις περιπτώσεις επιστρατεύονταν αναφορές ή υπαινιγμοί στη «γυναικεία φύση» τους, σαν αναπόδραστη αιτία να γοητευτούν και οι ίδιοι οι κατακτητές και να τους προσφέρουν ειδική μεταχείριση.
Το αποτέλεσμα αυτής της αντίληψης ήταν να απαλλάσσονται πολλές κατηγορούμενες από το ποινικό κομμάτι των ευθυνών τους και, ταυτόχρονα, να στιγματίζονται ηθικά για «ερωτική συνεργασία», για την οποία δεν είχαν ποτέ κατηγορηθεί.
Η διαπίστωση που προκύπτει, έτσι, είναι ότι η ελληνική κοινωνία επέδειξε μια νοοτροπία εξίσωσης των γυναικών που συμμετείχαν στο δίκτυο της συνεργασίας, με αυτές της αριστερής Αντίστασης και του αντάρτικου.
Αντιμετώπισε, δηλαδή, με τα ίδια κριτήρια και αξιολόγησε με τον ίδιο τρόπο όσες συνεργάστηκαν, με όσες διεκδίκησαν μια πολιτική αλλαγή με τους όρους της Αριστεράς. Κατηγόρησε και τις δύο ομάδες για «ανηθικότητα», αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα την ίδια την πολιτική τους στάση, το περιεχόμενο όσων έπραξαν.
Αποπολιτικοποίησε τις πράξεις τους, προτάσσοντας την αντίληψη ότι οποιαδήποτε δημόσια δραστηριότητα γυναικών, άσχετα από το πολιτικό της πρόσημο, πρωτίστως είχε ηθικές αποχρώσεις. Σαν η οποιαδήποτε δραστηριότητα γυναικών εκτός της πεπατημένης, να περνάει μέσα από τη σεξουαλικότητά τους, η οποία θέτει ζητήματα ηθικής τάξης. Επομένως, συλλήβδην οι κατηγορίες των γυναικών αυτών γίνονταν αντιληπτές και εκφράζονταν μέσα από πράξεις και λέξεις που αναφέρονταν στο σύμπαν της ηθικής που έπρεπε να ορίζει τη γυναικεία δραστηριότητα.
Τα βασανιστήρια δεν λείπουν και στο κοντινό παρελθόν μας Όπως καταγγέλλει η Στέλλα Αντωνίου , κατηγορούμενη για συμμετοχή στην οργάνωση Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς, το 2014.«Ένας μπάτσος κρατούσε τα δύο πόδια μου κλειστά και ακινητοποιημένα και οι άλλοι δύο τα χέρια μου, ένας για κάθε χέρι. Ο τέταρτος πίεζε με όλη του τη δύναμη δεξιά και αριστερά τη γνάθο μου για να καταφέρει να ανοίξει το στόμα μου, ενώ ταυτόχρονα μου έκλεινε τη μύτη, προκαλώντας μου ασφυξία. Με έπιανε από το λαιμό και με πίεζε ενώ δίνοντας μάχη για να μην ανοίξω το στόμα μου ξεριζωναν μαλλιά από το κεφάλι μου. Την πρώτη φορά σταμάτησαν γιατί καθώς δεν είχα σκοπό να ανοίξω το στόμα μου ούτε και όταν μου έκλειναν τη μύτη, έφτασα στο σημείο να είμαι ένα βήμα πριν να χάσω τις αισθήσεις μου.
Στο απόσπασμα αυτό περιγράφει μόνο τη πρώτη προσπάθεια της αντιτρομοκρατικής για λήψη DNA έπειτα από σύλληψή της μαζί με τη Μαρία Οικονόμου.
Δεν υπήρξαν λίγες περιπτώσεις μάλιστα όπου κρατούμενες/οι βρέθηκαν νεκρές/οι με τη πρόφαση ότι αυτοκτόνησαν. Χαρακτηριστική η περίπτωση της Ουλρίκε Μάινχοφ που προαναφέρθηκε , η οποία βρέθηκε απαγχονισμένη στο κελί της το 1976. Λίγες μέρες πριν τον θάνατό της είπε στην αδερφή της που την επισκέφθηκε: “Αν μάθεις πως αυτοκτόνησα , να είσαι σίγουρη ότι ήταν φόνος” . Τις υπόνοιες περί δολοφονίας ενίσχυσαν μάλιστα οι “μυστήριοι” θάνατοι που ακολούθησαν και τα υπόλοιπα μέλη της RAF.
Ένας “μυστήριος” θάνατος που επήλθε στις ελληνικές γυναικείες φυλακές ήταν αυτός της Κατερινάς Γκουλιώνης το 2009. Η Κατερίνα Γκουλιώνη σε όποια φυλακή και αν βρέθηκε, αγωνίστηκε με σθένος ενάντια στις βάναυσες πρακτικές του εγκλεισμού, φέρνοντας, μεταξύ άλλων, στο προσκήνιο το ζήτημα του κολπικού ελέγχου. Πρωτοστάτησε στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων τον Νοέμβριο του 2008, πραγματοποίησε απεργία πείνας μαζί με τις συγκρατούμενές της και έγραψε δεκάδες γράμματα, υπομνήματα στο υπουργείο Δικαιοσύνης και επίσημες καταγγελίες στο Συνήγορο του Πολίτη, για τις τραγικές ελλείψεις του “σωφρονιστικού” συστήματος και τις καθημερινές αδικίες του. Εξαιτίας της δράσης της, μεταφέρθηκε από τα Διαβατά στις φυλακές του Ελεώνα στη Θήβα, όπου και ξεκίνησε τον αγώνα της , τον οποίο στη συνέχεια ακολούθησαν κι άλλες κρατούμενες, ενάντια στην κολπική εξέταση. Λίγες εβδομάδες πριν το εφετείο κατά το οποίο αναμενόταν (?) η αποφυλάκισή της, πραγματοποιείται εκδικητική μεταγωγή της στη Κρήτη , κατά τη διάρκεια της οποίας βρίσκεται νεκρή. Σύμφωνα με την «επίσημη» εκδοχή, η Κ. Γκουλιώνη καθόταν στα πίσω καθίσματα της τουριστικής θέσης του πλοίου, χωρίς χειροπέδες, και όταν τα ξημερώματα το πλοίο έφτασε στο λιμάνι εντοπίστηκε χωρίς αισθήσεις. Ο γιατρός που επιβεβαίωσε τον θάνατό της έκανε λόγο για χρήση ναρκωτικών ωστόσο, συγκρατούμενοί της καταγγέλλουν ότι η Κατερίνα Γκουλιώνη βρέθηκε πισθάγκωνα δεμένη και με αίματα στο πρόσωπό της. Ο θάνατος της, μια ακόμη ανεξερεύνητη δολοφονία κρατουμένου, που χάνει τη ζωή του φρουρούμενος.
Εδώ και δεκαετίες, μέσω μαζικών κινητοποιήσεων, οι κρατούμενες σε γυναικείεςφυλακές ανά τον κόσμο, διαμαρτύρονται για τον υπερπληθυσμό των φυλακών, για τον υποσιτισμό, και για το άθλιο, από πλευράς υγιεινής, φαγητό ,όπως επίσης και για την ελλειμματική ή πολλές φορές ανύπαρκτη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Διαχρονικά άλυτα προβλήματα, όπου η αδιαφορία για την επίλυσή τους καταδεικνύει την σκοπιμότητα να θεωρηθούν καθεστώς, να κατοχυρωθούν και τελικά οι κρατούμενοι να παραιτηθούν.
Οι γυναίκες κρατούμενες βιώνουν ακόμα πιο έντονα την εξαίρεση, λόγο της έμφυλης διάκρισης που υπάρχει σχετικά με την ιατρική περίθαλψη και τις συνθήκες κράτησης, καθώς δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ νοσοκομείο και ψυχιατρείο στις γυναικειες φυλακες της Ελλαδας. Στον Κορυδαλλο ούτε ένας θάλαμος από τα δύο νοσοκομεία δεν έχει παραχωρηθεί για την νοσηλεία γυναικών, αλλα χρησιμοποιούνται αποκλειστικά και μόνο για την νοσηλεία ανδρών κρατουμένων.
Πολλές γυναίκες με ψυχιατρικά προβλήματα παραμένουν στη φυλακή, η οποία δεν είναι χώρος κατάλληλος για ανθρώπους με ψυχιατρικά προβλήματα και αυτο εχει ως αποτέλεσμα πολλές κρατούμενες να προβαίνουν σε αυτοκαταστροφικές πρακτικές μεχρι και αποπειρες αυτοκτονιας. Η ισοπεδωτική αντιμετώπιση και η έλλειψη ευαισθησίας από ανακριτές και εισαγγελείς απέναντι σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η αρχική και καθοριστική αιτία που οι φυλακές γεμίζουν με ψυχικά άρρωστα άτομα, πολλά από τα οποία πεθαίνουν στην φυλακή.
Επίσης υπάρχουν πολλές κρατούμενες με παθολογικά προβλήματα που θα έπρεπε να βρίσκονται σε νοσοκομείο και όχι στη φυλακή! Κρατούμενες με καρκίνο, με σοβαρά καρδιολογικά προβλήματα, με νεφρική ανεπάρκεια που κάνουν αιμοκάθαρση και αλλα σοβαρά προβλήματα, είναι υποχρεωμένες να ζουν στη φυλακή, να κάνουν συνεχείς μεταγωγές στα νοσοκομεία για εξετάσεις και να αναμένουν χειρουργεία που σε πολλές περιπτώσεις δεν γίνονται ποτέ. Σε τέτοιες περιπτώσεις η εκτέλεση των ποινών μετατρέπεται σε θανατική καταδίκη.
Όντας ήδη μεσα σε μια συνθηκη εξαιρεσης, ήρθε και η πανδημία να μετατρέψει τον αργό και καθημερινό θάνατο των κρατουμενων σε ένα εξευτελιστικό βασανιστήριο. Τα τελευταία δύο χρόνια, στην ίδια εκδικητική και τιμωρητική συνθήκη που υπόκεινται οι κρατούμενες καθημερινά, έρχεται να προστεθεί ένα σύνολο μέτρων που αναστέλλουν ακόμα και τα στοιχειώδη δικαιώματά τους.
Τη στέρηση των επισκεπτηρίων, την απομόνωση, το κόψιμο αδειών, τη μείωση ή και διακοπη των επισκεπτηρίων και την αντικατάσταση αυτων με τηλεφωνική κληση, σε όσες μπορύν να ανταπεξέλθουν οικονομικά. Κρατούμενες στοιβάζονται η μια πανω στην αλλη, ανύπαρκτη υγεινομική περίθαλψη, καμία παροχή σε είδη ατομικής φροντίδας, στερηση περίθαλψης, τροφής και επαναλαμβανόμενες καραντίνες.Το διάστημα της πανδημίας κρατούμενοι/ες σε διάφορες φυλακές ανά τον κόσμο προκάλεσαν εξεγέρσεις για να υπενθυμίσουν στον κρατικό μηχανισμό ότι αποτελούν κομμάτι της κοινωνίας, το οποίο χρήζει ίσης προσοχής με τον υπόλοιπο πληθυσμό, ιδιαίτερα όσον αφορά ζητήματα υγειονομικής περίθαλψης, αλλα και με κύρια αιτήματα την αποσυμφόρηση των φυλακών και τιη βελτίωση των συνθηκών κράτησης. Σημειωθηκαν κινητοποιησεις , εξεγερσεις ,αποδράσεις, απεργειες πεινας και επιθεσεις σε σοφρωνιστικους υπαλληλους, που κατασταλθηκαν με πολύ βιαιο τροπο, τραυματισμους μέχρι και θανατους κρατουμενων.
Απο το Περου μεχρι και την Ελλαδα, σπίθα εξεγερσεων και κινητοποιήσεων και σε γυναικείες φυλακες ανα το κοσμο, αποτέλεσε η ειδηση ενος ή και περισσοτερων θανατων κρατουμενων, κυρίως λογο ελλιπών υγειονομικών μέτρων.
Στην Ελλάδα το έναυσμα των εξεγέρσεων ξεκίνησε στις γυναικείες φυλακές του Ελαιώνα Θηβών, με την είδηση του θανάτου της κρατούμενης Αζιζέλ Ντενίρογλου, τον Απρίλιο του 2020, που πέθανε στο θάλαμό της, αβοήθητη, ενώ αντιμετώπιζε κάποια καρδιολογικά προβλήματα και υψηλό πυρετό, πιθανότατα λόγο COVID. Οι συγκρατούμενές της προχώρησαν σε κινητοποιήσεις, απαιτώντας άμεση αποσυμφόρηση των φυλακών, απολύμανση των χώρων, ενημέρωση σχετικά με τα μετρά που θα πρέπει να ληφθούν, άμεση αποφυλακιση ασθενών, μωρομάνων με τα παιδιά τους και ηλικιωμένων, που θεωρούνται ευπαθείς ομάδες, δηλαδή συνολικά το 1/3 των κρατουμένων.
Οι κρατούμενες έβαλαν φωτιά σε στρώματα και ρούχα, ενώ προκάλεσαν φθορές στα ψυγεία της φυλακής. Ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις – ΜΑΤ έσπευσαν στη φυλακή για ν’ αποτρέψουν την εξάπλωση της εξέγερσης των κρατουμένων γυναικών σε όλες τις πτέρυγες της φυλακής και προχώρησαν σε εκτεταμένους ξυλοδαρμούς. Παρά την καταστολή που ασκήθηκε, η εξέγερση εξαπλώθηκε σ’ όλη τη φυλακή. Η Παναγιώτα Αναγνωστοπούλου είναι από τις κρατούμενες που εκδικητικά τιμωρήθηκαν με πλήθος πειθαρχικών , τα οποία πειθαρχικά αυτή τη στιγμή της στερούνε την αποφυλάκιση που δικαιούται. Για τα γεγονότα της ίδιας εξέγερσης έχει υποστεί εκδικητική μεταχείριση και η αναρχική μέλος του Επαναστατικού Αγώνα , Πόλα Ρούπα.
Θα κλείσουμε τη τοποθέτησή μας με ένα ποίημα της Βολταιρίν Ντε Κλαιρ το οποίο έγραψε και απηύθυνε στον τσάρο το 1890 στη Φιλαδέλφεια, όταν μια γυναίκα πολιτική κρατούμενη στη Σιβηρία , μαστιγώθηκε μέχρι θανάτου:
ΟΤΙ ΕΣΠΕΙΡΕΣ ΘΑ ΘΕΡΙΣΕΙΣ
Πόσες σταγόνες θα μαζέψει ο ουρανός
πριν τα σύννεφα ξεσπάσουν, δεν γνωρίζω.
πόσο πρέπει να πυρώσουν του κάτω κόσμου οι φωτιές πριν τα ηφαίστεια τη λάβα τους ξεράσουν , δεν γνωρίζω.
Ένα όμως ξέρω! Η ώρα εκείνη θα ‘ ρθει!
Όποιος λαχταρά εκδίκηση, πρέπει να περιμένει
κι ας μην ξέρει πόσα χτυπήματα ακόμα θα πέσουν,
πόσες ζές ακόμα θα σπάσουν στον τροχό,
πόσοι μάρτυρες θα συμπληρώσουν την αιμάτινη σφραγίδα.
Ένα είναι σίγουρο! Θα έρθει ο θερισμός του μίσους!
Κι όταν του καταφρονεμένου κόσμου
οι στεναγμοί δειλά αντηχήσουν
σε κάποιο μακρινό θρόνο θα ξεσπάσουν ουρλιαχτά!
Όποιος γροικά, ακούει τον ψίθυρο της Μοίρα!
