Την Τετάρτη 9 Οκτώβρη έφυγε από τη ζωή ο σύντροφος Γιώργος Αγγελετάκης έπειτα από μια μεγαλειώδη μάχη για την ζωή εξαιτίας των χρόνιων προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε. Ο σύντροφος Γιώργος έδωσε όλες του τις δυνάμεις πάντα στρατευμένος στον αγώνα αλληλεγγύης με τους φυλακισμένους και καταδιωκόμενους συντρόφους και συντρόφισσες, μέσα από δομές του κινήματος αλλά και με ατομικό ρίσκο. Αλληλέγγυος και συμπορευτής με τους αιχμάλωτους και αιχμάλωτες στα χέρια του κράτους επιχειρούσε να αναδεικνύει τις θέσεις των επαναστατικών οργανώσεων και της έμπρακτης αλληλεγγύης. Προσπάθησε πάντα να ενώνει τις διαφορετικές θέσεις, να γεφυρώνει τις συγκρούσεις και τις διαφωνίες. Συναντιόμασταν στους αγώνες ενάντια στις φυλακές και τα ειδικά καθεστώτα κράτησης, ενάντια στους τρομονόμους, στις απεργίες πείνας των φυλακισμένων συντρόφων-ισσων, στο πλευρό και στους αγώνες των αγωνιζόμενων κρατούμενων. Μια σφιχτή γροθιά για τον σύντροφο Γιωργο, αλλά και για όλα αυτά που στο πρόσωπο του γνωρίσαμε, την στράτευση, την συνέπεια, το πείσμα, την συντροφικότητα, την αλληλεγγύη, την πίστη στον αγώνα με όλα τα μέσα.
«Πώς να σωπάσω μέσα μου
Την ομορφιά του κόσμου;
Ο ουρανός δικός μου
Η θάλασσα στα μέτρα μου.
Πώς να με κάνουν να τον δω.
Τον ήλιο μ’ άλλα μάτια;
Στα ηλιοσκαλοπάτια.
Μ’ έμαθε η μάνα μου να ζω.
Στου βούρκου μέσα τα νερά.
Ποια γλώσσα μου μιλάνε.
Αυτοί που μου ζητάνε.
Να χαμηλώσω τα φτερά;»
Ταμείο Αλληλεγγύης Φυλακισμένων και Διωκόμενων Αγωνιστών/στριών