Σχετικά με το ταμείο: Το Ταμείο Αλληλεγγύης Φυλακισμένων και Διωκόμενων Αγωνιστών/ριων δημιουργήθηκε το 2010, σε μία συγκυρία όπου από τη μία πλευρά μία σκληρή καπιταλιστική αναδιάρθρωση λάμβανε χώρα εν μέσω της παγκόσμιας οικονομικήςκρίσης και από την άλλη ο ριζοσπαστικός χώρος, με πρόσφατη την εμπειρία της κοινωνικής έκρηξης του Δεκέμβρη του 2008, βρισκόταν σε μία άνθιση δραστηριοποίησης, εκφράζοντας την πηγαία, αυθόρμητη κοινωνική οργή και αποτυπώνοντας τη συγκυρία των συσχετισμών του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού.
Η σφοδρότητα της κοινωνικής σύγκρουσης των χρόνων αυτών θα αποτυπωθεί και με την όξυνση της επιθετικής αντιπαράθεσης με το καθεστώς (από τη δυναμική εργατική αλληλεγγύη, τις μαζικές συγκρούσεις, τις καταλήψεις κτιρίων και δημόσιων χώρων, τις συλλογικές άμεσες δράσεις, μέχρι και τις ένοπλες επαναστατικές ενέργειες).Την κλιμάκωση της επαναστατικής δράσης, ακολούθησε η αναβάθμιση της καταστολής.
Ο τρομονόμος έχει υποστεί ήδη ριζικές αλλαγές μετά τις συλλήψεις για την 17 Νοέμβρη, ώστε να αποτελεί πλέον ένα από τα βασικότερα όπλα στην φαρέτρα των κατασταλτικών μηχανισμών. Σε μια δεύτερη αναθεώρηση του τρομονόμου, το καλοκαίρι του 2010, διευρύνεται ακόμα περισσότερο το πεδίο εφαρμογής του, εν δυνάμει και σε διαδηλωτές/ριες ή συνδικαλιστές/ριες. Στην αναβάθμιση της καταστολής εντάσσεται και η ψήφιση του ιδιώνυμου για τις κουκούλες, στοχεύοντας στην αναχαίτιση των συγκρουσιακών διαθέσεων στις πορείες.
Οι φυλακές της χώρας γεμίζουν με πολιτικούς/ες κρατούμενους/ες που εξαιτίας της αναβάθμισης των τρομονόμων και του δικαστικό-κατασταλτικού συμπλέγματος, αλλά και σε συνάρτηση πάντα με την κλιμάκωση της ίδιας της επαναστατικής δράσης, αντιμετώπιζαν πλέον βαριές καταδίκες. Προέκυψε δηλαδή μία κατάσταση πρωτόγνωρη για την πλειοψηφία του ριζοσπαστικού χώρου της μεταπολίτευσης. Χαρακτηριστικά γνωρίσματα της κατάστασης αυτής διαφαινόταν ότι θα αποτελέσουν η σφοδρότητα και η διάρκεια. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι εκείνη την χρονική περίοδο 50 πολιτικοί/ες κρατούμενοι/ες βρίσκονταν έγκλειστοι/ες στις φυλακές της επικράτειας. Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο συγκροτήθηκε το Ταμείο Αλληλεγγύης Φυλακισμένων και Διωκόμενων Αγωνιστών/ριων μέσα από τις γραμμές του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου. Από τότε, το καλοκαίρι του 2010 μέχρι και σήμερα, το Ταμείο έχει μια αδιάλειπτη και πολύμορφη παρουσία στην κινηματική ιστορία του ελληνικού χώρου, που ως αρχικό στόχο έθεσε τη συνεπή και σταθερή υλική-ηθική και πολιτική στήριξη όσων διώκονται ή φυλακίζονται για την ανατρεπτική τους δράση και την συμμετοχή τους στους κοινωνικούς αγώνες.
Βασικός στόχος της δομής αποτέλεσε εξαρχής η εξασφάλιση αξιοπρεπούς διαβίωσης για τους/ις φυλακισμένους/ες συντρόφους/ισσες μέσα από μία κινηματική διαδικασία που θα πήγαινε την υλική διάσταση της αλληλεγγύης σε πολιτικό επίπεδο, δηλαδή πέρα από τις οικογενειακές και στενές φιλικές/συντροφικές σχέσεις. Από εκεί και πέρα ανάμεσα στις προτεραιότητες των ανθρώπων που το απαρτίζουν παραμένουν οι έμπρακτες κινήσεις αλληλεγγύης, το χτίσιμο γεφυρών επικοινωνίας των μέσα με τους/ις έξω κι ανάπτυξη κοινών αγώνων εντός και εκτός των τειχών. Όλα αυτά τα χρόνια που οι φυλακισμένοι/ες αγωνιστές/ριες παλεύουν με κινητοποιήσεις και απεργίες πείνας ενάντια στις εκδικητικές ποινές, τις απομονώσεις, τις μεταγωγές και τους βασανισμούς, το Ταμείο παρεμβαίνει με λόγο και πράξεις ενάντια στην φρίκη του εγκλεισμού, και με όλες του τις δυνάμεις δρα για την υλική, ηθική και πολιτική στήριξη των έγκλειστων συντρόφων/ισσων μας. Πέραν δηλαδή της οικονομικής στήριξης στους/ις κρατούμενους/ες, αιχμάλωτους/ες του κοινωνικού/ταξικού πολέμου, η δομή επιχειρεί διαχρονικά να στηρίξει και πολιτικά τις συντρόφισσες και τους συντρόφους που βρίσκονται εντός των τειχών, με πολιτικές εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα, δράσεις αλληλεγγύης, παρουσία στα δικαστήρια.
Το Ταμείο Αλληλεγγύης Φυλακισμένων και Διωκόμενων Αγωνιστών/ριων είναι μία πανελλαδική δομή που σήμερα συνίσταται από δυο επιμέρους ανοιχτές συνελεύσεις, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ενώ στο παρελθόν συμμετείχαν και άλλες πόλεις της Ελλάδας. Η συνέλευση κάθε πόλης λειτουργεί αυτόνομα αποφασίζοντας και σχεδιάζοντας δράσεις, εκδηλώσεις, συζητήσεις που αφορούν τόσο τους πολιτικούς/εςκρατούμενους/ες, όσο και το ζήτημα του εγκλεισμού συνολικά στα σύγχρονα κολαστήρια. Ανά τρεις μήνες μέλη των τοπικών αυτών ομάδων συναντώνται στην πανελλαδική συνέλευση του Ταμείου, η οποία έχει δημόσιο χαρακτήρα και πραγματοποιείται κυκλικά σε μία από τις πόλεις που την απαρτίζουν. Στην ανοιχτή αυτή συνέλευση συζητιούνται θέματα οργάνωσης, προοπτικών και στόχων της δομής και λαμβάνονται αποφάσεις για πολιτικές εκδηλώσεις, εκδόσεις βιβλίων-εντύπων, δράσεις οικονομικής ενίσχυσης, αλλά και δράσεις που μπορούν να αναδείξουν τους σκοπούς της. Οι αποφάσεις λαμβάνονται οριζόντια και ισότιμα, πέρα από λογικές ανταγωνισμού και ιεραρχίας, σε πλαίσιο συνδιαμόρφωσης μετά από πολιτική ζύμωση των μελών και μακριά από πρακτικές ψηφοφορίας και ανάθεσης. Από την ανοιχτή, πανελλαδική συνέλευση της δομής έχουν περάσει και συμμετάσχει ενεργά δεκάδες συντρόφισσες και σύντροφοι. Ως Ταμείο Αλληλεγγύης είμαστε κομμάτι από τη σάρκα του ριζοσπαστικού κινήματος. Οι άνθρωποι που συμμετέχουμε στις συνελεύσεις του προερχόμαστε από αυτό και δρούμε πολιτικά εντός του.
Οι πόροι της δομής είναι πόροι που προέρχονται από την έμπρακτη αλληλεγγύη του πολιτικού μας χώρου (σε Ελλάδα και εξωτερικό) προς τους/ις κρατούμενους/ες. Μέσω των εκδόσεών μας, των κάθε είδους εκδηλώσεών μας προσπαθούμε να συγκεντρώνουμε τα αναγκαία ποσά για την μηνιαία οικονομική στήριξη των έγκλειστων συντροφισσών και συντρόφων. Στην προσπάθεια για την κάλυψη των οικονομικών αναγκών της δομής, πέρα από τις εκδόσεις πραγματοποιούνται επίσης διάφορες εκδηλώσεις οικονομικής ενίσχυσης. Ωστόσο, η δομή αυτή δε θα ήταν δυνατό να σταθεί χωρίς την στήριξη μεμονωμένων συντρόφων/ισσων και συλλογικοτήτων που αντιλαμβάνονται την ύπαρξη και συνέχιση της ως κάτι αναγκαίο και απαραίτητο. Η πλαισίωση της προσπάθειας του Ταμείου ιδιαίτερα από συλλογικότητες, με τη συμμετοχή στις κατά τόπους συνελεύσεις ή και μέσω έστω της τακτικής και συνεπούς οικονομικής συνεισφοράς κρίνεται ζωτικής σημασίας.Επιπλέον, πολύ σημαντική παραμένει η στήριξη που έρχεται από συντρόφους και συντρόφισσες από το εξωτερικό. Η στήριξη αυτή αφενός αναπτύσσει το αίσθημα της αλληλεγγύης και αλληλεπίδρασης με συλλογικότητες και οργανώσεις διεθνώς και αφετέρου βοηθά ουσιαστικά και έμπρακτα τη δομή στην προσπάθεια της να καλύπτει καθημερινές ανάγκες των κρατουμένων. Βασική, λοιπόν, επιδίωξη των μελών της είναι και η διατήρηση-ενδυνάμωση των διεθνών σχέσεων σε μία προσπάθεια δικτύωσης, αλλά και συλλογικοποίησης των αντιστάσεων, τόσο εκτός όσο και εντός των τειχών. Αυτή η προσπάθεια συμπεριλαμβάνει επικοινωνία και οργάνωση εκδηλώσεων στο εξωτερικό, καθώς αντίστοιχα και φιλοξενία εκδηλώσεων και συντρόφων/ισσων εδώ. Η δομή είναι, με αυτόν τον τρόπο, ένας ακόμα σύνδεσμος του κινήματος με τους/ις πολιτικούς/ες κρατούμενους/ες, ένας από τους «φορείς» που το ίδιο το κίνημα έχει δημιουργήσει ως ένα ακόμα σταθερό σημείο αναφοράς της πολύμορφης αλληλεγγύης που διαχρονικά επιδεικνύει προς αυτούς/ες.
Το Ταμείο στηρίζει αγωνιζόμενους ανθρώπους που διώκονται και φυλακίζονται για την συμμετοχή τους στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, για την ανατρεπτική τους δράση στο πλαίσιο του πολύμορφου επαναστατικού αγώνα. Ακόμη, στηρίζει συντρόφους και συντρόφισσες που βρέθηκαν στη φυλακή κατηγορούμενοι/ες για αδικήματα που φαινομενικά δε σχετίζονται άμεσα με τους κοινωνικούς αγώνες, αλλά η πολιτική τους ταυτότητα και δράση τούς εντάσσει ξεκάθαρα στο ριζοσπαστικό χώρο. Επίσης, όταν η ωμή κρατική καταστολή ποινικοποιεί τις φιλικές/συντροφικές σχέσεις, την ίδια την ανθρώπινη αλληλεγγύη, εμείς επιλέγουμε να στηρίξουμε τους ανθρώπους αυτούς που στάθηκαν με αξιοπρέπεια και στοχοποιήθηκαν για αυτές τους τις σχέσεις. Απαραίτητη και αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση για την ανάπτυξη διαλεκτικής σχέσης στήριξης, αποτελεί η μη συνεργασία με τις αρχές κατά τη διάρκεια της σύλληψης και της φυλάκισης. Παράλληλα, δε θα μπορούσαμε να μην είμαστε αλληλέγγυοι/ες σε συγκεκριμένες περιπτώσεις κοινωνικών κρατουμένων, που εντός της φυλακής σχετίστηκαν με τον επαναστατικό χώρο και συνεχίζουν να αγωνίζονται και να παλεύουν με αξιοπρέπεια για καλύτερες συνθήκες εντός των κολαστηρίων, με όλους αυτούς που προβάλλουν τη σπουδαιότητα διασύνδεσης των αγώνων εντός και εκτός τον τειχών. Τέλος πέρα από την τακτική οικονομική στήριξη των κρατουμένων, το Ταμείο στο μέτρο των δυνατοτήτων του συνδράμει στην άμεση κάλυψη έκτακτων καταστάσεων, όπως δικαστικά έξοδα και εγγυήσεις, με την προϋπόθεση να επιστρέφονται σε εύλογο χρονικό διάστημα.
Σήμερα, μερικά χρόνια μετά, καλούμαστε για ακόμα μία φορά να διαβάσουμε τις συνθήκες που διαμορφώνονται σε ένα τοπίο που ξεκαθαρίζει γύρω μας και να αναδιοργανώσουμε την συνεπή κινηματική στήριξη των φυλακισμένων αγωνιστών/ριων με όρους και στοχεύσεις εξίσου ξεκάθαρες. Η καπιταλιστική αναδιάρθρωση εκφραζόμενη μέσω μιας συνολικής επίθεσης από τα πάνω σε ολόκληρο το εύρος της κοινωνικής ζωής του τόπου, δείχνει να μονιμοποιείται. Γίνεται πλέον σαφές ότι ανεξαρτήτως των αλλαγών στα χρώματα και τα ονόματα αυτών που κυβερνούν, η εφαρμογή στρατηγικών που επιβάλλουν πλατιά ανέχεια και φτωχοποίηση, κοινωνικό κανιβαλισμό και κρατική καταστολή, αποτελούν μονόδρομο για τον κόσμο του κεφαλαίου και της ανισότητας που αυτό παράγει. Μαζί τους εξαϋλώνεται και η κάλπικη ελπίδα της ανάθεσης στην «αριστερή» διαχείριση. Όσοι και όσες βρίσκονται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις κατανοούν σταδιακά όλο και περισσότερο τη σημασία που αποκτά η δική τους οργάνωση προκειμένου να αντιμετωπίσουν -και υλικά- τις ανάγκες που ανακύπτουν. Θεωρούμε πως ο επαναστατικός χώρος, ο κόσμος του ριζοσπαστικού αγώνα, κομμάτι του οποίου αποτελεί και η ανοιχτή συνέλευση της δομής μας, μπορεί -μετά από μια πορεία αρκετών πια δεκαετιών- να συγκροτήσει και να υποστηρίξει σε βάθος χρόνου σταθερές οργανωτικές δομές που αναλογούν σε ένα ώριμο κίνημα. Από τη μία πλευρά η διαρκής και ρητή προσπάθεια της κυριαρχίας για επιβολή ακόμα περισσότερων ανισοτήτων και καταναγκασμών και από την άλλη τα αγωνιζόμενα κοινωνικά κομμάτια που επιμένουν να δρουν ανατρεπτικά και πολύμορφα, δημιουργούν -και θα δημιουργήσουν ακόμα εντονότερα- μια συνθήκη για την οποία το κίνημα πρέπει να είναι ακόμα πιο προετοιμασμένο. Είναι μάλλον λογικό να προβλέψει κανείς ότι ο ήδη μεγάλος αριθμός των αγωνιστών/ριων που διώκονται και φυλακίζονται θα παραμείνει τέτοιος,αποτελώντας ένα υπαρκτό ζήτημα προς αντιμετώπιση από τα αγωνιζόμενα κομμάτια που επιδιώκουν να λέγονται -αλλά και να πράττουν- επαναστατικά.
Μετά από όλα αυτά τα χρόνια, με τις συνεχόμενες διώξεις και φυλακίσεις, κρίνουμε ότι η ύπαρξη του Ταμείου παραμένει επίκαιρη και αναγκαία. Ένα ακόμα λιθαράκι μέσα σε ένα μωσαϊκό που χτίζουν οι πολύμορφοι αγώνες ενάντια στις φυλακές και που προτρέπουν να δράσουμε απέναντι σε έναν από τους σημαντικότερους πυλώνες του συστήματος καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Απέναντι στο έγκλημα του εγκλεισμού που αναπαράγει ταξικές ανισότητες, φόβο και υποταγή.
Γιατί στους καιρούς της οικονομικής λεηλασίας, της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και του ρεφορμιστικού εφησυχασμού…
οι αιχμάλωτοι/ες του κοινωνικού και ταξικού πολέμου
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ/ΕΣ ΤΟΥΣ
Ταμείο Αλληλεγγύης Φυλακισμένων και Διωκόμενων Αγωνιστ(ρι)ών
The Solidarity Fund for Imprisoned and Persecuted Revolutionaries was created in 2010, at a time when, on the one hand, a harsh capitalist restructuring was taking place in the midst of the global economic crisis and, on the other hand, the radical movement, following the recent experience of the social explosion of December 2008, was experiencing a flourishing of activity, expressing spontaneous social rage and reflecting the complexity of social and class antagonisms.
The intensity of the social conflict during these years was also reflected in the escalation of aggressive confrontation with the regime (from dynamic labor solidarity, mass clashes, occupations of buildings and public spaces, collective direct actions to armed revolutionary actions). The escalation of revolutionary action was followed by upgraded repression.
The anti-terror law had already undergone radical changes after the arrests of the members of the Revolutionary Organization ‘’17 November’’, making it one of the main weapons in the arsenal of the repressive mechanisms. In a second revision of the anti-terror law in the summer of 2010, its scope was further extended, potentially targeting demonstrators or trade unionists. The upgrade in repression also included the passing of ‘’the hood’s law’’, aiming to curb confrontational intentions on marches.
The prisons of the country are filled with political prisoners due to the upgrading of anti-terror laws and the judicial-repressive complex, always in connection with the escalation of revolutionary action, resulting in heavy sentences. Thus, an unprecedented situation emerged for the majority of the post-dictatorship radical sphere. The characteristics of this situation were the severity and duration. For instance, 50 political prisoners were being held in prisons throughout the country at that time. In this exact context, the Solidarity Fund for Imprisoned and Persecuted Revolutionaries was formed through the ranks of the anarchist/anti-authoritarian movement and since then, from the summer of 2010 until today, it has had a continuous and diverse presence in the history of the Greek radical movement. Its initial goal was to provide consistent and stable material, moral and political support to those persecuted or imprisoned for their subversive action and their participation in social struggles.
From the outset, a primary goal of the Fund’s structure was to ensure decent living conditions for imprisoned comrades through a collective political process that would elevate the material dimension of solidarity to a political level, beyond family and close friendships/ comradeships. Furthermore, among the priorities of the people who form and sustain the structure are actions of practical solidarity, building bridges of communication between those inside prisons and the ones outside and developing common struggles inside and outside the walls. Throughout all these years, while imprisoned revolutionaries struggle through protest mobilizations and hunger strikes against vindictive sentences and transfers, isolation and torture, the Fund intervenes with words and actions against the horror of imprisonment, and acts with all its might for the material, moral and political support of our imprisoned comrades. Beyond just providing economic support to the prisoners, captives of the social/class war, the structure perennially strives to politically support the comrades within the walls through political events across Greece, solidarity actions, and presence in the courts.
The Solidarity Fund for imprisoned and persecuted revolutionaries is a nationwide structure that currently consists of two individual open assemblies in Athens and Thessaloniki, while in the past, other cities in Greece also participated. The assembly of each city operates autonomously, deciding and organizing actions, events and discussions concerning both political prisoners and the issue of incarceration overall in modern-day dungeons. Every three months, members of these local groups meet at the Fund’s nationwide assembly, which is public and is held in a cyclical manner in one of the cities comprising it. In this open assembly, issues of organisation, prospects and objectives of the structure are discussed, and decisions are made regarding political events, publications, financial support actions, as well as actions that could highlight the Fund’s purposes. Decisions are made horizontally and equally, beyond the logic of competition and hierarchy, within a framework of co-shaping after political fermentation of the members and far from voting and delegation practices. Dozens of comrades have actively participated passed through the open, nationwide assembly of the structure. As a Solidarity Fund we are an integral part of the flesh of the radical movement. The people participating in the assemblies come from it and act politically within it.
The resources of the structure come from the practical solidarity of our political community (both in Greece and abroad) towards the prisoners. Through our publications and events of all kinds, we strive to raise the necessary funds for the monthly financial support of our imprisoned comrades. In the effort to meet the financial needs of the structure, besides publications, various fundraising events are also organized. However, this structure would not be able to stand without the support of individual comrades and collectives who understand its existence and continuation as something necessary and vital. The support of collectives, through participation in local assemblies or even through regular and consistent financial contributions, is considered vital to the efforts of the Fund. Moreover, the support from comrades from abroad remains particularly important. This support not only fosters a sense of solidarity and interaction with collectives and organizations internationally but also significantly assists the structure in its efforts to meet the daily needs of the prisoners. Therefore, a fundamental pursuit of its members is the maintenance and strengthening of international relations in an effort to network and collectively resist, both outside and inside the walls. This effort includes communication and organization of events abroad, as well as the hosting events and comrades here. In this way, the structure becomes another link between the movement and the political prisoners, one of the “entities” that the movement itself has created, as another point of reference for the multifaceted solidarity it has shown them over time.
The Fund supports individuals who are persecuted and imprisoned for their participation in social and class struggles, for their disruptive actions in the framework of the multifaceted revolutionary struggle. Furthermore, it supports comrades who have been imprisoned and accused of crimes that may not directly relate to social struggles, but whose political identity and action clearly place them within the radical space. Additionally, when brutal state repression criminalizes friendly/comradely relationships, human solidarity itself, we choose to support those individuals who stood with dignity and were targeted for these relationships. An essential and non-negotiable prerequisite for developing a dialectical relationship of support is non-collaboration with authorities during arrest and imprisonment. At the same time, we could not fail to stand in solidarity with specific cases of social prisoners who, while in prison, were associated with the revolutionary movement and continue to struggle with dignity for better conditions within the prison, along with all those who promote the importance of common struggles inside and outside the walls. Finally, beyond the regular financial support of prisoners, the Fund, to the extent of its capabilities, assists in the immediate coverage of emergency situations, such as legal expenses and bails, provided that they are reimbursed within a reasonable timeframe.
Today, several years later, we are once again called upon to read the conditions shaping up in a landscape that becomes clearer around us and to reorganize consistent support for imprisoned revolutionaries with equally clear terms and objectives. Capitalist restructuring, expressed through a comprehensive attack from above on the entire spectrum of social life in the country, seems to be solidifying. It is now clear that regardless of changes in the colours and names of those in power, the implementation of strategies that impose widespread austerity and impoverishment, social cannibalism and state repression are a one-way street for the world of capital and the inequality it produces. Along with them, the false hope of delegating to ‘left-wing’ management is also being eradicated. Those in the lower social classes gradually understand more and more the significance of their own organization in order to address – materially as well- the emerging needs. We believe that the revolutionary movement, the people of radical struggle, part of which is our open assembly, can – over the course of decades – establish and support over time stable organizational structures befitting a mature movement. On the one hand, the constant and explicit effort of the dominant forces to impose even more inequalities and coercions, and on the other hand, the struggling social segments that persist in acting subversively and multiformly, create – and will continue to create even more intensely – a condition for which the movement must be even more prepared. It is rather reasonable to anticipate that the already large number of militants who are persecuted and imprisoned will remain as such, constituting a real issue to be addressed by the struggling segments that seek to speak – and act – in revolutionary terms.
After all these years of persecution and imprisonment, we believe that the existence of the Fund remains relevant and necessary. It is another piece in the mosaic being built by the multiform struggles against prisons, urging us to act against one of the most important pillars of the system of oppression and exploitation. Against the crime of imprisonment that reproduces class inequalities, fear, and subjugation.
Because in times of economic plunder, capitalist brutality, and reformist complacency…
the prisoners of the social and class war
ARE NOT ALONE.
Solidarity Fund for Imprisoned and Persecuted Revolutionaries