του Claudio Lavazza
Εκδόθηκε το 2018 από το Ταμείο Αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστ(ρι)ών.
«Σίγουρα τώρα, όπως ακριβώς και οι παλιοί μου φίλοι από το σχολείο, θα ήμουν παντρεμένος, με παιδιά, αναγκασμένος να δουλεύω δέκα ώρες τη μέρα για να συντηρώ την οικογένειά μου… Αυτή ήταν η πραγματικότητα που αντιμετώπιζαν όσοι φίλοι είχαν επιλέξει την κοινωνική ειρήνη του συστήματος. Πιθανώς τώρα δεν θα βρισκόμουν στη φυλακή, αλλά, ακόμα και να γινόταν να γυρίσω τον χρόνο πίσω, δεν θα άλλαζα ούτε ένα χιλιοστό της πορείας, που είχα επιλέξει. Αυτοί οι φίλοι, ακόμα και χίλια χρόνια να ζούσαν, δεν θα πραγματοποιούσαν όλα αυτά τα όνειρα που πραγματοποίησα εγώ, προοδεμένοι καθώς βρίσκονταν στις υποχρεώσεις τους διαμοιράζοντας τη ζωή τους ανάμεσα στο διαμέρισμα, το αμάξι και μια καινούργια τηλεόραση.»( Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου) .